Η Άνω Ποταμιά της Γρανίτσας φωλιασμένη κατά μήκος στα δυτικά ριζά του Καλόγερου (2040μ.). Εκεί που κατά την παράδοση, ένας καλόγερος ξεκίνησε για να μονάσει και δέν ξαναγύρισε ποτέ. Άφησε πίσω του γραπτό μήνυμα που έγραφε, ότι δεν θα πεθάνει απο πείνα και δίψα, αλλά από τα στοιχεία της φύσης.

Ένας μικρός ευρυτανικός παράδεισος με λίγους μόνιμους πια κατοίκους. Εκεί βρίσκεται κι ο "Πλατανιάς", με την ιδιόρρυθμη "ιδιοκτησία των πλατανιών", που κάθε πλάτανος αντιστοιχεί και σε μια οικογένεια. Αυτό ισχύει την μέρα του μεγάλου πανηγυριού, τον δεκαπενταύγουστο, που συγκεντρώνεται πολύς κόσμος δίπλα στην εκκλησία της Κοίμησης Της Θεοτόκου μετά την θεία λειτουργία για "αντάμωση" και ξεφάντωμα των καταγωγής Γρανιτσιωτών. Από εδώ μπορείτε να επισκεφτείτε και το αρχαίο Κάστρο πάνω στον λόφο της Αετοφωλιάς (767μ.).

Εδώ, θα ήθελα να εκφράσω την απογοήτευση και αγανάκτησή μου προς τους τοπικούς άρχοντες για άλλη μια ακόμη αδιαφορία τους. Στη θέση Μηλιές, υπάρχει το Δημοτικό Σχολείο της Άνω Ποταμιάς. Εδώ και χρόνια, ο Ναός αυτός της Παιδείας και του Πολιτισμού, είναι εγκαταλειμμένος από την "Πολιτισμική" ευαισθησία του Κου Νομάρχη και του Δημάρχου Απεραντίων, φυσικά, πάντα στη βάση του άξονα Πολιτισμός - Τουρισμός... Από σχολείο "μετατράπηκε" σε μαντρί και τώρα είναι φυσικά έρημο μιας και είναι ετοιμόρροπο. Και να σκεφτούμε ότι επί τουρκοκρατίας!!! στην Ευρυτανία υπήρξαν Σχολές Ανώτερης μόρφωσης... Πατροκοσμά φώτισε μας...