Την Μηλιά των Σελλών την συναντάμε σε οθωμανικά κιτάπια του 15ου αιώνα. Οι κάτοικοί του είχαν αναπτυγμένη και ισχυρή οικονομία. Η κύρια πηγή εσόδων τους ήταν η κτηνοτροφία. Από το χωριό ξεκινούσε φαρδύ μονοπάτι μήκους 6.5 χιλιομέτρων περίπου και κατέληγε Β.Δ. στον Μέγδοβα ποταμό. Εκεί υπήρχε η συνοικία τους τα Μηλιώτικα, τα οποία κατοικούνταν μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα. Το μονοπάτι αυτό δεν υπάρχει στις μέρες μας, αλλά σε κάποια σημεία της διαδρομής του υπάρχουν σημάδια που μας δίνει μια εικόνα το πόσο μεγάλο ήταν και παράλληλα της οικονομικής ευχέρειας των Μηλιωτών.

Το κέντρο του χωριού δεν βρίσκονταν στην σημερινή του θέση, αλλά λίγο νοτιότερα. Εκεί υπάρχουν σημάδια σπιτιών, τα οποία διαμορφώθηκαν με το πέρασμα των χρόνων σε χωράφια. Εκεί επίσης βλέπουμε καθαρά και τα απομεινάρια της εκκλησίας του χωριού, της Αγίας Παρασκευής. Για την παλιά Μηλιά δεν έχουμε ιστορικά στοιχεία, παρά μόνο την παράδοση. Από γενιά σε γενιά, μαθαίνουμε ότι κάποτε στο χωριό έγιναν σαράντα γάμοι σε μία μόνο χρονιά. Τα ζευγάρια αυτά, στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής, χόρευαν όλα μαζί, ώσπου έγινε μία τραγική παρεξήγηση. Κάποιος, κατά λάθος, πάνω στο χορό πάτησε την καλτσοδέτα μιας νεόνυμφης και έτσι άρχισε το κακό. Η παρεξήγηση έγινε καυγάς και στην συνέχεια άγρια αιματοχυσία. Αλληλοσφαζόταν ο ένας με τον άλλο και παράλληλα κατηφόριζαν δυτικότερα του χωριού όπου εκεί φούντωσε η διαμάχη. Εκεί υπήρχε μια συνοικία του χωριού. Από τότε λέγεται "Φονικό". Η εμφύλια σφαγή διήρκεσε τόσο ώστε να σκοτωθούν οι περισσότεροι κάτοικοι. Οι λίγοι που επέζησαν από τον όλεθρο αυτό, έφυγαν μακριά από το χωριό. Λένε ότι έφτασαν στην Κόκκινη Μηλιά της Μικράς Ασίας, για να ξεχάσουν το κακό που έπαθαν εγκαταλείποντας μαζί με τις αναμνήσεις και τις περιουσίες τους.

Σήμερα το χωριό είναι ένα παραθεριστικό κέντρο των Μηλιωτών, οι οποίοι ζουν μόνιμα σε μεγάλα αστικά κέντρα. Η γαλήνη και η ομορφιά του χωριού, είναι μια όαση και μια γλυκιά ανάμνηση για τα μικρά παιδιά τους που πλημμυρίζουν την πλατεία και την παιδική χαρά του χωριού με τις φωνούλες τους.