-Οκτώβριος 2005. Απο τον Προυσό που βρίσκομαι, ξεκινώ πρωΐ για το Σταυροχώρι. Το ρεζερβουάρ της μηχανής μου γεμάτο με μιά ωραία μέρα να μου χαμογελά για φωτογράφιση. Ανεβαίνω το Παναιτωλικό όρος κι απο τα "Αραποκέφαλα" τον δασικό δρόμο για Αρέντα. Απο κεί κατεβαίνω στη Καστανούλα της Αιτωλοακαρνανίας και περνώ στο Πεντάκορφο. Μέσω ενός κακοτράχαλου χωματόδρομου και μιάς γιδόστρατας, έπιασα τον χωματόδρομο που ανεβαίνει ανατολικά για τον Κούτουπα (1792μ.) (όρια Ευρυτανίας - Αιτωλοακαρνανίας) και τον Άϊ Λιά Κυνηγού. Εδώ σε τούτο το πλάτωμα του ουρανού, στάση για επισκευή του κλαταρισμένου ελαστικού και να θαυμάσω απο ψιλά τη απεραντοσύνη της Ευρυτανίας. Εδώ βρίσκεται το μικρό καταφύγειο των κυνηγών, ο Άϊ Λιάς και τα λιγοστά σπιτάκια των τσελιγκάδων. Συνέχεια η κατάβαση για το Σταυροχώρι.

-Επιτέλους έφτασα, 80 χιλιόμετρα περίπου χωμάτινης διαδρομής. Ρίχνω μια γενική ματιά στο παμπάλαιο χωριό και κοιτώ το ρολόϊ μου που σταμάτησε. Ο χρόνος στάσιμος προ πολλού σε τούτο το παναίμορφο χωριό. Τα σπίτια, οι σκεπές τους, τα σοκάκια, όλα με πέτρα, εγκαταλειμμένα απο τους κατοίκους του. Οι παραμείναντες μετριούνται στη παλάμη του ενός χεριού, ζεστοί και φιλόξενοι, χαρακτηριστικό των Ευρυτάνων.

-Το χωριό χωρίζεται σε δύο μαχαλάδες θα έλεγα, απο το Διβιτσινόρεμμα που περνά ανάμεσά του. Νότια όπως μπαίνουμε στο χωριό τα "Σταθαίϊκα" και βόρεια τα Σεραίϊκα και Ζαγκαναίϊκα. Οι τρείς εκκλησίες του 19ου αιώνα, η Κοίμηση Της Θεοτόκου, των Αποστόλων Πέτρου & Παύλου, του Αγίου Νικολάου και το εικόνισμα του Αγίου Γεωργίου στο Δημοτικό Σχολείο, χτισμένα μεταξύ τους "σταυρωτά", εξού και τ' όνομα του χωριού, Σταυροχώρι, που παλιά λέγοταν Διβίτσινο. Ας περάσουμε όμως στις φωτογραφίες.