Η δημιουργία του σύμπαντος είναι ένα θέμα το οποίο ο άνθρωπος προσπάθησε να εξηγήσει από αρχαιοτάτων χρόνων κυρίως με την αστρονομία, τη φυσική, την κοσμολογία και τη φιλοσοφία.

Εδόθησαν κατά καιρούς διάφορες ερμηνείες επί του θέματος και τελικά στους καιρούς μας κατέληξαν στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang) η οποία και είναι η επικρατέστερη.

Η θεωρία αυτή είναι μια αρκετά λογική εξήγηση του τρόπου δημιουργίας του Σύμπαντος, δηλαδή των Γαλαξία, των Ηλιακών συστημάτων, των αστέρων, πλανητών, κομητών και ότι γενικά απαρτίζει το Σύμπαν. Βέβαια το Σύμπαν, μάλλον προϋπήρχε της Μεγάλης Έκρηξης και το μεγαλύτερο ποσοστό της ύλης και ενέργειάς του ίσως ήταν συγκεντρωμένο κάπου σε μια άκρη του όταν άρχισε η Μεγάλη Έκρηξη.

Παρατηρούμε ότι στο κόσμο η μορφολογία των πλανητών, των αστεριών και γενικότερα είναι ότι όλα αυτά είναι σφαιρικά. Βλέπουμε ότι οι τροχιές τους είναι ελλειπτικές, ότι σε όλες δηλαδή τις περιπτώσεις ενέχεται η έννοια της καμπυλότητας. Μπορούμε τώρα να προχωρήσουμε περισσότερο και να πούμε ότι κατά προέκταση, το πιο πιθανό σχήμα του Σύμπαντος είναι ότι αυτό είναι σφαιρικό.

Τίθεται όμως τώρα το ερώτημα πως το Σύμπαν ισορροπεί. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι το Σύμπαν ισορροπεί όπως μια σφαίρα (σύμπαν) μέσα σε ένα κύβο. Διάφορες δυνάμεις κυρίως βαρυτικές, πυρηνικές, ηλεκτρομαγνητικές, μαζικές, δυνάμεις πυκνότητας, δυνάμεις βάρους και άλλες οι οποίες προέρχονται μέσα από το Σύμπαν δημιουργούν νοητούς άξονες (κύβος) στη βάση των οποίων ισορροπεί το Σύμπαν. Κατ' αυτόν τον τρόπο το Σύμπαν ισορροπεί και συνδέεται ενεχόμενες με άλλα Σύμπαντα. Ευνόητο είναι πλέον με βάση τα ανωτέρω ότι το Σύμπαν είναι πεπερασμένο.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι το πως και γιατί κινείται το Σύμπαν. Τι είναι αυτό που του δίνει ώθηση. Μια καλή απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι να θεωρήσουμε ότι το Σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τον άξονα του ακριβώς όπως ένας πλανήτης. Έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι στο Σύμπαν όλα βρίσκονται σε κίνηση. Η ισορροπία που υπάρχει στις κινήσεις των Γαλαξιών, Νεφελωμάτων, Ηλιακών Συστημάτων κ.λ.π. προκαλεί την αρμονική λειτουργία του Σύμπαντος. Το γιατί βέβαια το Σύμπαν περιστρέφεται είναι κάτι στο οποίο ίσως ποτέ δεν θα πάρουμε απάντηση. Ίσως οι δυνάμεις που περιγράφηκαν πιο πάνω που ισορροπούν το Σύμπαν προκαλούν και την κίνηση του, ίσως είναι κάποια άλλη αιτία που προς το παρόν δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε.

Υπάρχει τις τελευταίες δεκαετίες η άποψη ότι το Σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς και ότι οι Γαλαξίες απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο συνεχώς. Αυτό όμως δεν φαίνεται να ευσταθεί λογικά, δεδομένου ότι οι παρατηρήσεις αυτές έγιναν σε βραχύ χρονικό διάστημα και ασφαλώς δεν είναι σίγουρες.

Αν το Σύμπαν είναι σφαιρικό και πεπερασμένο τότε έχει αρχή και τέλος και βέβαια συγκεκριμένες διαστάσεις. Έτσι λοιπόν οι Γαλαξίες είναι αδύνατον να απομακρύνονται συνέχεια και έτσι το Σύμπαν να επεκτείνεται. Μια πιο λογική άποψη είναι να θεωρήσουμε ότι αλλού υπάρχει διαστολή και αλλού συστολή. Κατά συνέπεια μπορούμε να πούμε ότι οι Γαλαξίες κινούνται ακριβώς όπως και τα σύννεφα. Έλκονται και απωθούνται, συγκρούονται και συνταξιδεύουν. Έτσι εξηγούνται διάφορα φαινόμενα όπως το <<καταβρόχθισμα>> Γαλαξιών από άλλους Γαλαξίες και άλλα κοσμολογικά φαινόμενα.

Ας θίξουμε τώρα ένα άλλο θέμα του χρόνου. Υπάρχουν διαφωνίες για το εάν ο χρόνος είναι γραμμικός, χωρίς αρχή και τέλος ή αν είναι κυκλικός ή περιοδικός βασικά. Σύμφωνα πάντως με την άποψη ότι το Σύμπαν θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, θα συγκεντρωθεί δηλαδή σε ένα σημείο της σφαίρας του και θα αναδημιουργηθεί, θα πρέπει να απορρίψουμε την ιδέα της ευθείας γραμμής. Πιο λογικό θα ήταν ίσως να θεωρήσουμε το χρόνο σαν κυκλικά μεταβαλλόμενο, περιοδικό με βάση βέβαια την αναδημιουργία του Σύμπαντος.

Μπορεί όμως να θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει χρόνος, ότι δεν υπάρχει δηλαδή παρελθόν, παρόν και μέλλον και ότι απλά γίνονται ορισμένα γεγονότα την ίδια χρονική στιγμή. Ότι ο χρόνος δηλαδή είναι ένα σημείο. Εάν όμως το Σύμπαν συγκεντρωθεί σ' ένα σημείο της ουράνιας σφαίρας και αναδημιουργηθεί τότε ίσως αναδημιουργηθεί κατά τον ίδιο τρόπο, με τους ίδιους φυσικούς νόμους, ίσως με άλλο τρόπο με διαφορετικούς φυσικούς νόμους και με διαφορετική χρονική διάρκεια μεγαλύτερη ή μικρότερη (μεγέθυνση ή σμίκρυνση της ακτίνας του χρόνου).

Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, Σύμπαντα υπάρχουν ενδεχομένως πολλά τα οποία συνδέονται μεταξύ τους όπως και τα μόρια μιας χημικής ένωσης. Ας φανταστούμε ένα μεγάλο κύβο μέσα στον οποίο περιέχονται μικρότεροι κύβοι. Κάθε μικρότερος κύβος περιέχει μια σφαίρα (Σύμπαν). Οι κύβοι συνδέονται μεταξύ τους με σταθερές σήραγγες και ισορροπούν στο Μεγάλο Κύβο (Δημιουργία) από δυνάμεις που προέρχονται μέσα από τους μικρούς κύβους (Σύμπαντα). Τα Σύμπαντα αυτά τότε ίσως βρίσκονται σε κίνηση ενώ όπως αναφέρθηκε πριν, οι σήραγγες παραμένουν σταθερές.

Επικρατεί η αντίληψη ότι εάν ένα αστέρι εκραγεί και διαλυθεί και απέχει από τη γη ας πούμε εννέα (9) εκατομμύρια έτη φωτός, εμείς θα αντιληφθούμε την έκρηξη αυτή μετά από εννέα (9) εκατομμύρια έτη φωτός από τη στιγμή που θα γίνει η έκρηξη αυτή. Όσο χρόνο δηλαδή θα χρειασθεί, το φως να έρθει σε μας από το αστέρι αυτό. Αυτό όμως δεν φαίνεται να είναι και τόσο ακριβές.

Κάτω από καμία συνθήκη το φως δεν μπορεί να μεταφέρει ένα γεγονός από το παρελθόν στο μέλλον. Το φως δημιουργεί διόδους (δρόμους) που μας επιτρέπουν να παρατηρούμε τα αστέρια ή οτιδήποτε άλλο. Κατά συνέπεια εάν ένα αστέρι εκραγεί και εξαφανιστεί θα το παρατηρήσουμε αμέσως, εάν φυσικά μπορούμε. Η ταχύτητα του φωτός δεν θα πρέπει να θεωρείται σταθερά.

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να θίξουμε είναι οι κινήσεις της τροχιάς των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος ή άλλων συστημάτων. Επικρατεί η αντίληψη ότι οι πλανήτες απομακρύνονται από τον ήλιο. Πιο κοντά στη πραγματικότητα θα ήταν ίσως να θεωρήσουμε ότι οι τροχιές των πλανητών ευρίσκονται μέσα σε αυλάκια, πλησιάζουν ή απομακρύνονται, είναι δηλαδή προδιαγεγραμμένες και έτσι υπάρχει ισορροπία στο ηλιακό μας σύστημα.

Υπάρχουν ίσως διαφορετικές απόψεις για το εάν ή όχι υπάρχουν άλλοι πολιτισμοί στο. Σύμπαν εκτός από εμάς. Θα ήταν μάλλον εγωιστικό από εμάς να πιστέψουμε ότι είμαστε μόνοι, ότι όλα έγιναν μόνο για μας. Πιο σωστό θα ήταν να σκεφτούμε ότι υπάρχουν και άλλοι πολιτισμοί που ίσως ζουν και λειτουργούν διαφορετικά από εμάς.

Μπορεί δηλαδή να ζουν με βάση το άζωτο ή το υδρογόνο ή καθ' άλλο τρόπο και όχι το οξυγόνο όπως εμείς και να είναι διαφορετικοί στην εμφάνιση.

Πάντως όλοι οι πολιτισμοί που υπάρχουν στο Σύμπαν θα πρέπει λογικά να αναπτύσσονται τεχνολογικά λίγο-πολύ ισόρροπα και αυτό για να αποφεύγονται οι αγριότητες και ακρότητες μεταξύ τους, όπως οι διαπλανητικοί πόλεμοι, κατάκτηση ενός πολιτισμού από άλλον κλπ.

Και μια τελευταία κουβέντα για τις έννοιες του χώρου και του χρόνου. Ο χώρος και ο χρόνος είναι δύο τελείως διαφορετικά μεγέθη. Για το χώρο έχουμε σαφή αντίληψη όχι όμως για το χρόνο εάν φυσικά υπάρχει. Το ανεξήγητο παραμένει.

Ο άνθρωπος τέλος, ποτέ δεν θα μπορέσει να απομακρυνθεί πολύ από το ηλιακό μας σύστημα και τούτο διότι οι αποστάσεις είναι τεράστιες και οι ταχύτητες που απαιτούνται επίσης τεράστιες. Πρακτικά κανένα υλικό δεν μπορεί να αντέξει τέτοιες ταχύτητες και μάλιστα για πολύ. Έτσι λοιπόν οι ισορροπίες που υπάρχουν εγγυώνται την ομαλή λειτουργία και αρμονία του Σύμπαντος. Για όλα αυτά φροντίζει ο Δημιουργός των όλων ο οποίος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος χρονικά και εάν ο χρόνος του είναι γραμμικός τότε πάνω του υπάρχει ο κυκλικά μεταβαλλόμενος περιοδικός χρόνος των Συμπάντων.

11 Σεπτεμβρίου 1999

Νικόλαος Κρέτσης.

<<< ΠΙΣΩ <<<