Το πρώτο χωριό της Ευρυτανίας που συναντάμε ερχόμενοι από την Λαμία. Είναι οι πρώτες αντιπροσωπευτικές εικόνες που μας δίνουν το στίγμα των εμπειριών που θα αποκομίσουμε στο νομό. Παλιά ιδιοκτησία της μονής Προυσού, ο χώρος του σημερινού χωριού, το οποίο βρίσκονταν παλιότερα στη θέση "Πέτρα", 2,5 χλμ. βορειότερα. Το παλιό αυτό χωριό, από την παράδοση μαθαίνουμε ότι καταστράφηκε από την αποκόλληση βράχων που έχασκαν από πάνω του. Λίγο νοτιότερα και ανάμεσα της συνοικίας "Παλιοκόπρια" και "Πέτρα" υπήρχαν τα τσιφλίκια των Τσιόμα, Τσούδα και Κάσαρη.

Το όνομα του χωριού προέρχεται, από το παχύ χώμα της περιοχής, το οποίο μετά από βροχόπτωση γίνονταν μια παχύρρευστη λάσπη. "Λάσπη" το λένε μέχρι τις μέρες μας, αλλά το επίσημο όνομά του είναι Άγιος Νικόλαος, από τον ομώνυμο κεντρικό ναό του χωριού, τον Άγιο Νικόλαο τον εν Βουναίνοις. Χτίστηκε το 1881 πάνω στα θεμέλια προγενέστερου ναού αφιερωμένο στην Παναγία.

Το χωριό κατά τα χρόνια της εθνικής αντίστασης, συμμετείχε σύσσωμο στα γεγονότα της εποχής. Έφτασε στο σημείο να το λένε "Μικρή Μόσχα", αλλά και τα νεογνά τους να τα βαφτίζουν με ονόματα όπως: Μόσχα, Λαοκρατία κ.ά. Αυτό βέβαια κόστισε ακριβά στο χωριό σε αίμα από τα γεγονότα που ακολούθησαν. Στην ιστορική καλύβα του Βασίλη Σιαφάκα, δίπλα στα Χατζογιαννέικα, φιλοξενήθηκε για λίγες μέρες ο Άρης Βελουχιώτης στις αρχές Ιουνίου του 1942. Εκεί έγινε σύσκεψη ανταρτών και πολιτικών στελεχών και πάρθηκαν αποφάσεις για την παραπέρα πορεία του αντάρτικου και ένοπλη δράση της μικρής τότε ομάδας. Μια μικρή λεπτομέρεια για την περίοδο εκείνη, είναι ότι στη σύσκεψη αυτή, για γεύμα φάγανε χελώνα, μιας και η πείνα θέριζε την κατεχόμενη Ευρυτανία.

Οι "Λασπιώτες", άνθρωποι ζεστοί, φιλόξενοι, εργατικοί, δραστήριοι, πολυμήχανοι και με "ιδιόμορφο" χιούμορ, συνείσφεραν στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής και του Καρπενησίου. Στη μεγάλη πλατεία της "Λάσπης" με τα καφενεία και τις ταβέρνες, σαν κάτσει κανείς, θα φύγει με ωραίες αναμνήσεις.